கிரிக்கெட் விளையாட்டு........சிந்தியுங்கள்!!!

கிரிக்கெட் என்ற அந்நிய நாட்டு விளையாட்டு நம் இந்தியாவை தொற்றிக்கொண்டு அட்டிவிப்பது கொஞ்சம் நஞ்சமல்ல. இதுதான் நம் தேசிய விளையாட்டு போலவும் ஆகிவிட்டது இதற்க்கு அரசாங்கம் ஊக்குவிப்பு வேறு. என்ன ஒரு வெட்க்ககேடு மானகேடு. நம் தேசிய விளையாட்டகிய காக்கியை மறந்து ஒவொரு இளைங்கர்களும்,சிறுவர்களும் ஏன் தள்ளாத முதியர்வல்களும் கூட சச்சின் என்ன ஸ்கோர் என்று கேட்க்கும் அளவுக்கு, இந்த கிரிகெட் மோகம் பத்தாம் பசலித்தனமாக எங்கும் பரவி கிடக்கிறது. இது அரோகியமா? என்றால் இல்லை என்று ஒடெனே சொல்லிவிடலாம்.

நம் நாட்டில் எத்தனையோ நம் பண்பாடு சார்ந்த விளையாட்டுகள் அழிந்து இதனை போன்றதொரு விளையாட்டு மோகம் நம்மவர்களிடம் வளர்ந்து வருபவதை அறிவுள்ள எவரும் ஏற்க மாட்டார்கள். அதிலும் குறிப்பாக இந்திய கிரிக்கெட்  வீரர்களிடம் சூதாட்டமாகவும் மற்றும் மக்களிடம் ஒரு போதயயை (பான்பராக், குடிபழக்கத்தை விடவும் மோசமாக) போலவும் இருக்கிறது.

சரி இந்த கிர்க்கெட் விளையாட்டில் யாரேனும் வசதி இல்லாதவர்கள் விளையாடமுடியுமா என்றால் அது நினைத்து கூட பார்க்க முடியாது. எவளவு திறமை இருந்தாலும் நல்ல வசதியும் கொஞ்சம் பார்பன வாடை உள்ளவர்களாகவும் இருந்தால் தான் இந்த முட்டாள் விளையாட்டில் சேர இயலும் என்பது இன்னொரு விஷயம். இதற்க்கு உதரணமாக வேறு எங்கும் போக தேவை இல்லை நம் தமிழ்நாட்டிலேயே எடுத்துக்கொண்டோமானால் வெங்கட்ராகவன் தொடங்கி கிருஷ்ணமாச்சாரி ஸ்ரீகாந்த்,டபுள்.வீ. ராமன்,சடகோபன் ரமேஷ்,தினேஷ் கார்த்தி இன்னும் தேர்ந்தெடுத்து போவோர் அனைவரும் அவாள் தான். இப்பொழுது புரிந்திருக்கும் கிரிக்கெட் ஒன்றும் சிரமமான விளையாட்டு இல்லை ஒரு சோம்பேறி விளையாட்டு என்று. ஏன் சொல்லுகிறேன் என்றல் அவாள் தேர்ந்தெடுக்கும் அனைத்தும் நோகாமல் நொங்கு தின்பது (மற்றவர்களை ஏமாத்தி பிழைப்பது) தான் கோவில் கற்பகிரகம் உட்பட.

சரி நம் பொது மக்களுக்கு இதனால் என்னதான் பெருமை என்றல் ஒன்றும் கிடையாது. கிட்டத்தட்ட 7 மணிநேரம் தான் விரயம் வேறு ஒன்றும் இல்லை. "மேலும் உலக கோப்பை போன்ற சமயத்தில் செயிதிதாள்களில் என்ன செய்தி என்றால் மேட்ச் பார்க்கும் பொது ஒரு பாலில் ரெண்டு ரன் இந்தியா அடிக்க முடியமால் போன பதட்டத்தில் மாரடைப்பு வந்து மேட்ச் பார்த்த இடத்திலே ஒருவர் சாவு".  எந்த அளவு மோகம் நம்மவர்களுக்கு அனால் சச்சின்,டோனி எல்லோரும் வெற்றி பெற்றாலும் தோல்வி அடைந்தாலும் ஒரு மேட்ச் க்கு இவளவு என்று பணம் வங்கி கொண்டு விடுவர். அதுவும் இப்பொழுது ஏலம் வேறு விடுகிறார்கள் கோடி கோடி ரூபாயாக டாலர் களாக. இந்த சூதாட்டத்தை பார்க்க நம்மவர்கள் கூட்டம் கடைக்கு கடை, வீதிக்கு வீதி, அப்புறம் வேலை சேயும் இடங்களில் இன்டர்நெட்டில் வச்ச கண்ணை திருப்பாமல் ஸ்கோர் பார்த்து கொண்டு நேரத்தை வீணடித்து கொண்டு இருக்கிறார்கள்.

இதனை போன்று பார்த்து விட்டு வாரம் சனி கிழமை அனால் மட்டையும் பந்தையும் எடுத்து கொண்டு மெரினா போண்டற இடங்களில் (உட்புற சாலைகளில்) யாரையும் வாகனம் ஓட்ட விடாமல் விளையாடுவது. ஏன் சாலைகளிலேயே இந்த கிரிக்கெட் விளையாட்டால் நிறைய பொது மக்களும் பாதிக்க படுகிறார்கள்.

இவளவு இடையூறும் கஷ்டமும் தரும் இந்த பணக்கார, சோம்பேறி, முட்டாள், சூதாட்ட விளையாட்டு நம்மை போன்ற வளரும் நாடுகளுக்கு தேவை தனா?. சீனா,ஜப்பான்,அமெரிக்க,பிரான்ஸ்,ஜெர்மனி,ரஷ்ய.....(இவை அனைத்தும் ஒலிம்பிக்கில் அதிக தங்கம் வெல்லும் நாடுகள்) மற்றும் பல முனேற்ற நாடுகளில் இந்த சூதாட்ட விளையாட்டு விளையாடுவதில்லை. ஏன் விளையாடும் அவுஸ்திரேலியா (கிரிக்கெட் தேசிய விளையாட்டு) போன்ற நாடுகளில் கூட மக்கள் இந்த அளவு போதை கொண்டு இருக்கவில்லை.

ஆதனால் தான் பெரியார் அவர்கள் சொன்னார்கள்  11 முட்டாள்கள் விளையாட 11000 சோம்பேறிகள் பார்க்கும் விளையாட்டுதான் இது என்று. அது எவளவு பொருத்தம் என்பது இன்று தெரிகிறது.

 இளைய தலைமுறைகளே, வருங்கால இந்தியாவின் தூண்களே இந்த கிரிகெட் போதை தேவையா?  தயவு செய்து சிந்தியுங்கள்!!!